Chartres

Het is alsof we moeite hebben om Frankrijk te verlaten. Maar nu we hier toch passeren kunnen we zowel eens stoppen, denk ik. De gps stel ik in op het centrum van Chartres. We worden tot de parking catedrale geleid. De ondergrondse parking zij twee in elkaar gedraaiede spiralen. Je rijdt dus steeds in dezelfde richting tot helemaal onderaan (dan ben je halfweg de parking) en dan terug naar boven. Aan de rand van de spiraal kan je je auto kwijt.

Het ronde gat links is de parking, het kruis rechts de kathedraal.

"Da bolleke is nie thuis!" Eulalie wordt wakker.
Euh, neen we dachten in Chartres te stoppen en eens de kathedraal te bezoeken.
"Ik blijf wel zitten"
In een ondergrondse parking? Ik dacht het niet.
Buiten is er voor haar veel te veel licht, en als we voor de kathedraal staan,
"En waarvoor ze het bekendst is kunt ge nog niet zien ook. Ik heb alles al veel beter gezien op internet"
Toch gaan we binnen.
Zij kiest voor bezinning.

Behalve de grote rosas zijn de andere glasramen wel te bewonderen.

In het koor is er een afzonderlijke kapel als tentoonstellingsruimte ingericht, ik geef enkele werken als voorbeeld mee.

purple stains

(I stepped on a) peach.

Martika's kitchen (after the mix)

en natuurlijk: the day the world turned around

Lightshow in de centrale beuk, let op de twee laserstralen.

We, Eulalie is er ondertussen bijgekomen lopen de mantra mee met de andere bedevaartgangers langs het pad van de doolhof in het tegelpatroon, als penitentie. Het is een hele wandeling.



De hele buurt rond de kerk is verkeersarm gemaakt.

What time is it?
Juist.

Moulay

Het zit er weer bijna op. Na het ontbijt zetten we de terugweg in, 850 km noordwaarts.

Tussen Limoges en Potiers rijden we langs de tweevaksweg N147. Echt voorruit gaat het hier niet tussen vrachtwagens, bestelwagens en tractoren. Halverwege staat een auberge te blinken. Het is middag, we zijn hier nu toch, kunnen we zowel iets eten.

De dagschotel is fraditoe aux cevelatis de chauvanges, of zoiets, ik begrijp het niet echt. Ik vraag iets meer uitleg aan de dienster, ze houdt vol: "fraditoe aux cevelatis de chauvanges". Na de vierde keer springt een koppel aan de tafel naast ons ter hulp. "Fish and meat" Eh? Nu begrijp ik het eigenlijk nog minder, worst van vis met vlees. Geen idee, maar we zijn wel te vinden om iets nieuws te proberen.
Het is inderdaad iets in worstvorm, beige kleur in oranje saus. Ik heb geen idee of ik vlees of vis eet. Het smaakt naar gebonden groentepuree met veel bloem in de zure tomatensaus. Het vult maar smakelijk is anders.
Nadien vraag ik nog aan de dienster welk vlees of vis het was. Daar heeft ze geen idee van. "C'est la sauce je suppose" Voor het fawlty towers toestanden worden betaal ik de rekening en gaan we terug de weg op.

Rond Le Mans gaat het wel heel erg snel. Verlaten snelweg, vier vakken heen, vier terug. De stad doet z'n naam eer aan.

Hôtel La Marjolaine.
Voor de laatste maal onze reservatie bevestigen. De man kan onze naam niet terugvinden. Vous avez du courier? Gelukkig print ik m'n bevestigingsmails uit. Na een grondige studie kan hij niet anders dan ons twee kamers bezorgen. We mogen in het hoofdgebouw, een trapje op, een deur naast de vergaderzaal geeft uit op een gang. Ik vermoed dat het personeel hier verblijft.
Mooi domein. Bovendien had ik op de website gelezen dat ze hier fitness, jacuzzi en zwembad hadden.
We vragen het aan de mevrouw, die het weer aan de mijnheer achter de balie moet gaan vragen.
Geen probleem ze zal met ons mee gaan.
De welnessruimte is in het bijbouwtje aan het gebouw aan de overzijde van de tuin. We krijgen de sleutel en hebben het rijk voor ons alleen. Het is pas nieuw, blijkbaar weten de andere gasten het bestaan hier niet van, zelfs het personeel is niet op de hoogte.
We genieten van een half uurtje fitness, warme jacuzzi met zicht op het omliggende landschap. Een duik in het zwembad, tussen de verbaasde blikken van gasten van een trouwpartij in de tuin.

Het lager linkse aanbouwtje is de welness. Het rechtse raam de fitness en achter het linkse raam de jacuzzi die in de vloer is gebouwd.
Dit is het uitzicht vanuit het bubbelbad:

Langs de oever kan je een mooie wandeling maken.

We sluiten onze reis gastronomisch af met een lekker diner.

Carpaccio van forel met gemarineerde prei.

Konijn met selder

Kaasbuffet

alles met een lekkere sancerre.

De gemarineerde prei is een ideetje voor thuis. Door het zure van limoen is de scherpheid van de rauwe prei verzacht en wordt die eetbaar.

Het konijn is ook verrassend lekker sappig en in kombinatie met de selder, fris.

Het leukste moment aan tafel wordt verzorgd door een Duitse familie. De kinderen lopen al een tijdje rond, binnen en buiten. Op een bepaald moment komen de vier achter elkaar gestapt, onder de commando van de eerste: "LOS!    LOS!   LOS!"

Nu weten wat losgehen werkelijk betekent.

Tijd om de koffers te pakken,

de creditkaart weigert ondertussen om nog voor ons te betalen,

het zou verstandig zijn huiswaarts te keren.

Beertje mag nog één keer op verplaatsing slapen.

Narbonne

Woensdag 28 juli 2010, namiddag en avond.

Met een volle koffer de snelweg op richting Narbonne. We stoppen even op de aire langs de A61 om het panorama op Carcasonne vast te leggen. Halverwege naar Narbonne na het tanken, eten we op een parking. Ik zie een gezellige tafel vrij en parkeer me er niet voor. Tijdens het uitstappen installeert een ander heerschap zich net aan dezelfde tafel. We schuiven aan. Hij kan het duidelijk niet op prijs stellen. Hij is ook iets beter geëquipeerd met knipmes om z'n broodje te smeren.

Een luid 'EEEEEK' klinkt rechts achter mij. Het is vier uur vijfendertig nog vijfendertig kilometer én vijfendertig graden! Een horror 'number 23' scenario wordt ons voorgehouden.
De gevaren driehoek op het scherm laat het ergste vermoeden. Gerda waarschuwt ons 'opgelet gevaarlijke verkeerssituatie.' Het blijkt enkel een vrachtwagen die met pech aan de kant staat.
Ik stel de gps af op een parking nabij de bestemming Narbonne. Al snel wordt duidelijk dat we naar Narbonne-plage rijden, maar bij de huidige temperaturen lijkt dat geen slecht idee. Een kronkelig tweevaksbaantje brengt ons, en vele anderen naar het strand.

groot panorama na de klik

De parking is gratis, ligt onmiddellijk aan het strand en er is nog plaats zat, zelfs in de schaduw van een boompje.

Na een kleine wandeling staan we met de voeten in het water.

"Mais pourquoi vous n'avez pas dit que nous allions à la plage?", Esmoreit in z'n beste Frans.

De groosmannekes zijn de enigen zonder zwembroek in een omtrek van kilometers, en we hebben er beelden van.

De meest sprekende opnames zijn niet voor publicatie vatbaar. Richting strand ligt er wel heel veel vlees te bakken, al dan niet voorzien van braadolie of onderstutting. Ik vraag me af hoe ze het uithouden. Na onze strandwandeling wordt tijdens het drinken duidelijk hoe ons lichaam nood had aan vocht. Heerlijk pootje baden, maar gelukkig hebben de ze hier doeken voorzien om naar de dijk te lopen, want blootvoets over het strand lukt mijn inziens niet zonder blaren. Bovendien zijn er op de dijk ook nog eens kraantjes om je voeten te spoelen.

Vanuit Narbonne-plage naar Narbonne centre.

Ook daar is er een mooie gratis parkeermogelijkheid op de kade op wandelafstand van het centrum, langs de passerelle victoire hugo. Ik zal m'n flater hier maar toegeven. Vanaf nu hebben we het nog enkel over overwinningen.

Spekglad is deze Romeinse Via Domitia, je kan je amper recht houden. Mams blijft verstandig boven, het is niet echt het moment om een ziekenhuis te bezoeken.

The most Everday of all People zagen we op de place Bistan, hij doet het wel met flair.

Hedendaagse architectuur mooi geintegreerd in de historische omgeving.

De cathédrale St-Just met de Palais des archeveques, met mooie tuin en nederlandse poëzie, een zonnewijzers en beregening die net nu moet werken.

En dan is de batterij van de camera echt plat.

Het restaurant voor vanavond reserveerden we telefonisch vanuit Narbonne. De guide michelin gaf aan dat er een bib gourmand in de buurt is, in Coursan: L'os à moelle. Hoeveel keer we de route Salles d'Aude ook af reden, dat restaurant vonden we niet, wel het enige restaurant met hetzelfde telefoonnummer.

Een gouden tip: koop de laatste nieuwe michelin als je op reis gaat. Als je zoals ik wil besparen, en het nog doet met de gids uit 2004 kan je wel eens tegen komen dat het restaurant ondertussen is overgenomen. Slinks genoeg hadden ze wel hetzelfde telefoonnummer behouden.

De nieuwe uitbater blijkt een Belg, uit Namen. Ik had niet verwacht Elio hier te ontmoeten.

Het is hier niet echt lekker, we hebben al slechter gegeten daar niet van, maar zeker geen twee vorkjes in de rode gids waard, ver van een bib gourmand waardering. Bovendien is de tuttifrutti die Eulalie krijgt echt niet te eten. Ik zou zeggen 'faites demi-tour' als je hier zou komen.