Wil je het verhaal in volgorde lezen, klik dan hiernaast op de respectievelijke hoofdstukken. Het volledige blog krijg je in volgorde van publicatie door boven op de titel te klikken. Hopelijk hebben jullie evenveel plezier bij het lezen als ik bij het schrijven, en wij tijdens de reis.

Nice.20ten in English





zaterdag 31 juli 2010

De voorbereiding


Meedoen aan een wedstrijd is één ding, winnen een ander. Het zal tot woensdagavond 21 juli duren voordat de winnaars bekend worden gemaakt.


Op onze nationale feestdag zitten we gezellig met ons vier te tafelen in het restaurant De kromme watergang, net over de grens. Een heerlijke maaltijd vol verrassingen. Eerlijk gezegd, ik heb nog nooit zo lekker gegeten. Hier wordt dineren verheven tot kunst. Inderdaad, de keuken overstijgt het aardse. Wat een verschil met Villerest waar we in april aten. Daar werd de moleculaire keuken aangehangen, en ging alle smaak bij het wedersamenstellen van de gerechten totaal verloren. In deze Zeeuwse keuken verhoogt het smaakgehalte net, vraag me niet hoe ze het doen, maar hun paling smaakt meer naar paling dan de verse hier door m'n vader gevangen. Ook het personeel heeft volgens mij een achtste zintuig, ze voelen perfect aan hoe ze best me je omgaan. Hun timing wanneer iemand van het toilet terugkomt is bovendien op een tiende van een seconde perfect. De gesprekjes die ze met iedereen aan tafel aanknopen gaan precies over wat je interesseert, iets dat we in casa del nonno 13 in Italië ook al mochten ervaren. Als je zoals ik een beperking hebt en bijvoorbeeld geen suiker mag, maken ze van je dessert echt iets speciaals. Ik kreeg een symfonie van rood fruit met een soort sorbet dat ze maakten met vloeibaar stikstof en een fluweelzacht fruitextract.

Uiteraard is dit niet voor elke dag, niet voor elke week, zelfs niet voor iedere maand. Dit is echt voor heel speciale gelegenheden. Dit bleek er een te worden. Normaal neem ik nooit m'n gsm mee op restaurant, maar ik had zo'n gevoel dat ik dit nu beter wel deed.


Tussen één van de vele gerechten kreeg ik telefoon, Gavin McLaughlin, beheerder van MoQuake wou me persoonlijk op de hoogte brengen en wou checken of we de mogelijkheid hadden om te gaan.

Daar sta je dan, op de website vermeld tussen de andere gelukkigen, onwezenlijk, Christine uit Gent, Kate uit het Verenigd Koninkrijk en Mattias uit Zweden.

Donderdag kan ik, in een poging het record 'organiseer een reis van een week' te verbeteren, de hele dag spenderen aan het uitstippelen van een reisroute, uitzoeken, vergelijken en boeken van hotels, want we maken er weer een snoepreisje van. De andere twee, Lut en Eulalie, moeten er ook iets aan hebben nietwaar. Dit is al de tweede keer dat Prince voor een onverwachte vakantie zorgt.

We besluiten één nacht in de bourgognestreek door te brengen, twee dagen in Nice te blijven, door te rijden voor twee dagen in de buurt van Carcasonne met een tussenstop van één dag in de buurt van Marseille. Op de terugweg laten we ons een nachtje verwennen in de Loirestreek.

Onze reisroute:
Een totaal van een 3235 km over zes rijdagen en twee rustdagen. Een korte maar goede ronde van Frankrijk.

Via de site Logis de France waren op één dag alle hotels geboekt én bevestigd. Twee dagen Carcasonne heb ik van Mme S.Brune van viticlub cadeau gekregen. Ik krijg nogal veel cadeau geloof ik. Eigenlijk was het de bedoeling dat we twee dagen in een gîte op le Château Auzias verbleven, maar aangezien ik zo kort op de bal zat, was het daar al bezet. Maar mevrouw zorgde voor een leuke chambre d'hôte in de buurt.

Het werd nog even spannend. Prince beslist de nacht van 22 op 23 juli een verrassingsoptreden te geven in de Parijse Le New Morning. Ik opper nog even aan tafel die avond nog te vertrekken over Parijs. Eén strenge blik van m'n vrouw met "laten we die Princegekte in Nice voor dit jaar afronden" maakte een eind aan dit (te) gekke voornemen. Enkelen waaronder Vitalski zetten aan en beleefden 3 uur en 40 minuten lang de Princenacht van hun dromen. Wij hadden nog één en ander te goed.

De aanleiding


Zaterdag 17 juli 2010.
Ik zie op de website van MoQuake een uitzonderlijke wedstrijd. De mensen van deze fanwebsite hebben het voor elkaar gekregen om voor vier mensen met elk hun gast een ontmoeting te regelen met de drie backings van Prince; Shelby Johnson, Liv Warfield en Elisa Fiorillo-Dease.



Een antwoord op drie voor een fan eenvoudige vragen, en een goede reden is voldoende om een kans te maken. Een goede reden had ik.

Vorig jaar was ik al bij de gelukkigen om Prince aan het werk te zien in Montreux, een onvergetelijke ervaring die ik kon delen met Eulalie. Ook toen maakten we er een klein reisje van. Esmoreit was toen net op kamp, dus hij kon niet mee. Hij heeft toen gezworen nooit meer op kamp te gaan, want dit ging hem niet meer overkomen. Het was pas dit jaar op het concert van Prince op 10 juli 2010 in Werchter, toen ik Esmoreit totaal uit zijn dak zag gaan, dat me duidelijk werd wat ik hem doen missen had. Prince heeft er een nieuwe bezetene bij.

Op weg naar huis kreeg ik een smsje dat Prince een aftershow gaf in de Brusselse Viage. Ik zag Esmoreit totaal uitgeput vredig slapen en besloot gewoon door te rijden. Dit kon ik hem niet aandoen. De volgende ochtend vertelde ik hem van de aftershow en zei er bij dat het toch niet te doen had geweest. Hij replikeerde fel: "het had WEL te doen geweest! Ik wil gewoon meer Princeshows zien. Wie kan er nog zo live optreden? Hoe oud is die man? Wie volgt er hem op? Wat heb ik allemaal niet gemist? Hoeveel tijd heb ik nog?"

Toen wist ik dat ik hem een tweede maal teleurgesteld had, en dat ik dit nog moelijk kon goed maken. Tot deze wedstrijd, dit leek me nu wel een uitgelezen kans. Eindelijk kon ik mijn twee kinderen op gelijke voet krijgen. Eulalie die ondertussen Prince drie keer live had meegemaakt, Esmoreit slechts één keer. Maar nu nog een concert en een meet and greet zouden de wonden moeten kunnen helen.