De aftershow

Zondag 25 juli 20tien, nacht en ochtendgloren.

Het stadion loopt vlot leeg. Tim blijft bellen. Er zijn nog twee vrienden van hem naar Nice afgereisd, maar ik kan ze onmogelijk meenemen, er is plaats in de auto, maar zoveel nu ook weer niet. Hij schreeuwt hen tot door z'n Iphone: "Ring en taxi!". Dat moet zowat het enige Zweeds zijn dat ik versta en beter dan zijn vrienden want ik hoor het hem wel een keer of twintig herhalen.

De parkeergarage, even de auto verbouwen. Koffer open, stoelen uit de koffer openklappen. Tim laat zich ontsnappen: "f you got water I've got cash". Nochalant geef ik hem de fles vittel door. Iemand honger, brood, een appel? De dorst en honger kunnen wat gestild worden. Tim ziet het niet zitten om in de koffer te kruipen en laat Kate en Gorden voorgaan. 'I panic if there isn't a door next to me' is zijn excuus. Op de gps staan nog de coördinaten van Le Palais van deze morgen. 'Indien mogelijk omkeren'

Daarmee is alles gezegd. Jammer genoeg staan we niet alleen in deze parkeergarage. Alles staat gewoon stil. Ik manoeuvreer me in de richting van de uitgang. Ondertussen vraag ik aan de andere inzittenden hoeveel plaats ik heb om me te draaien. "There's a car behind you". Ja dat wist ik ook, links, rechts, voor, achter, boven en onder mij, allemaal auto's. Ik wil voorbereid zijn als dat hier gaat schuiven, dat ik mee kan schuiven. Het is me gelukt om in de goede richting te staan, zet de motor af en wacht. Ondertusssen kunnen we nog eens naar de cd 20ten luisteren, zachtjes. "We are not moving". Ik zet de motor af, doe de ramen open en schuif het zonnescherm van het dak open, zodat ze daar achterin een minder opgesloten gevoel hebben. "Nice, what are we in? Honda, Toyota? oh Opel, didn't expect that!'

Na track 77 komt de boel op gang, en nog vrij vlot eigenlijk. Wilma blijft maar directies geven, dan links, dan weer rechts, dan toch omkeren, we rijden in een neerwaartse spiraal de parking uit. "What language do you speak?" Het is maar bij het horen van onze hollandstalige Wilma dat de anderen doorhebben dat we niet Frans of Engels spreken, maar Nederlands.

Op de snelweg gaat het vlot, niet zo veel verkeer. We worden ingehaald door een zwarte lamborghini, het geluid alleen al! Aan de payage is ie er aan voor de moeite. Door onze badge télépayage zijn we hem te snel af. Het internationale gezelschap is onder de indruk. Een vijfhondermeter verder haalt het diepe stierengebrom ons terug in.

"Are we in Cannes now?" Inderdaad, het lijkt een wat gewone provinciestad tot we aan op de croisette belanden. Wij zullen uitstappen terwijl jij de auto parkeert. Ik leg hen uit dat dat allemaal niet hoeft, dat we onder de zaal parkeren. Ik voel ongeloof. Even verder moeten we ons niet afvragen waar Prince optreed vanavond. Een reuze flatscreen schittert zijn naam. Ik rij de parking in en laat fototoestel achter. We weten dat hij het niet graag heeft, en op een aftershow zullen w'er hem dan ook maar niet mee lastig vallen. Bovendien, ik wil hiervan genieten en niet aan die camera denken. Het concert was anders, doordat ik Werchter al meegemaakt had dacht ik er op sommige momenten aan foto's te nemen. Normaal vergeet ik dat gewoon, te ver weg. Bij het verlaten van de parking neem ik een ganse sliert fans op sleeptouw die de uitgang niet vindt.

Le palais club bevindt zich in de grote rotonde van het complex van het festivalpaleis, tussen het strand en de jachthaven. Meer m'as-tu-vu kan het niet, dat zal later nog wel blijken.

Er onstaat terug wat paniek in het gezelschap. Hoeveel zou hij vragen voor een aftershow? Kan je met creditcard betalen? "Is there a cashmachine?" Ze hebben blijkbaar niet genoeg cash. Weer zeg ik hun niet te stressen, mocht het nodig zijn zal ik voorschieten, ze kunnen dan straks geld afhalen om me terug te betalen.

Waar palais staat op bovengaande foto schitterde de nacht van de 25 juli de naam van Prince, op een achtergrond van sterren.

De file aan de ingang blijkt niet echt groot. Een kleine controle voor we de trap op mogen. Mattias heeft z'n proffesionele camera bij en moet hem hier achterlaten. In het gewoel zijn we hem kwijt. Tim zoekt waar hij z'n geld kwijt kan. Boven aan de trap zijn verschillende kassa's, cash, creditcard, bankkaart, allemaal geen probleem, stress voor niks. Bovendien blijkt de toegangsprijs slechts 50 €. Een koopje als je het vergelijkt met het concert (120 €) zelf en met andere aftershows (80 €). Mijn waarschuwing voor 80 € deed de prijs van 50 € bij iedereen meevallen, er blijkt nog budget over. Ik zie niks dan lachende gezichten.

Bovenaan de trappen komen we in een prachtige daktuin met tuinstoelen en verschillende bacardibars. De grote rotonde voor ons. We gaan nog even het sanitair op zoeken, een niveau lager. Dit valt een beetje tegen voor zo'n club, het heeft meer iets van een aire langs de snelweg. Bij het verlaten van het toilet bots Esmoreit op Mattias: "Ah, du är här. Jag hade förlorat dig. Jag hade min kamera i entrén fråga, men är fortfarande inom nära hit, glad att du hittade." Niks snapt ie er van. Mattias staat even perplex, maar beseft dan pas dat hij in het Zweeds bezig was. Ik begrijp veel, maar van dat gebrabbel kon ik niks maken, vertelt Esmoreit.

Terug boven zie ik Tamara en Christine passeren. Ze zijn hier ook geraakt, en vooral ze zijn ook de trap op geraakt. Ik vraag me af hoe. "Jullie gaan voor de eerste rij?" vraag ik als ze mij voorbij racen. "Absoluut!" kan Christine me nog net naroepen. Ze straalt. Bij het binnenkomen van de club worden we door nog meer luxe overvallen. Luchters, pluche, kussens en veel schoon. Esmoreit en ik werpen elkaar een begrijpende blik toe.

Het podiium, een stoel hoog, staat opgesteld op de dansvloer, voor de DJ.

Veel volk is er nog niet, we hebben dorst. Aan een cirkelvormige bar bestel ik twee watertjes. Het geluid is zo oorverdovend dat de jonge adonis zich over de bar gooit, zodat ik in zijn oor kan roepen. Hij neemt één flesje evian 33 cl uit de frigo. Met mijn vingers toon ik het juiste aantal. Hij heeft onvoldoende vingers om de prijs te tonen. Hij roept iets in m'n oor, maar aangezien ik het verkeerd verstaan heb (het was een onmogelijk bedrag) geef ik hem een briefje van 50 €. Ik krijg een briefje van twintig, eentje van vijf en nog een euro terug. Dus toch, 24 € voor twee watertjes. "Geniet er van" zeg ik als ik Esmoreit zijn flesje geef.

Kate komt ook terug van de bar, ze geeft Gordon zijn biertje en roept iets in zijn oor. Terstond neemt ie z'n gsm en neemt een foto van het flesje, en mmst het door. "This is the most expensive beer I ever had". Hij zal de ganse aftershow uit doen, met het flesje in z'n hand.

We schuiven op richting podium. Ik zie dat er net zo'n ronde zetel vrij is, en stap het trapje op. Blijkbaar kan dit niet de bedoeling zijn, want een security komt zet prompt een stap in mijn richting. Je moet blijkbaar duurder nat bestellen om hier te mogen zitten. Het had deugd gedaan even te kunnen verpozen, maar de dansvloer is ons terrein voor deze nacht.

Een DJ pompt een hels gedreun door de club. Tijd voor de oordopjes, we hebben ze nog bij van Werchter. Veel helpt het niet. Steeds denk ik dat ze niet goed zitten. Het geluid is veel de hard, zelf met doppen. Het gedreun doet pijn aan de ingewanden, en soms zelfs nog iets lager. Dit kan niet gezond zijn. Ik zie rond mij dat er van sfeer niet veel sprake is. Velen staan met hun vingers in hun oren, het hoofd gebogen. Het is 2.00 u 's nachts, lang kan het niet meer duren voor het optreden begint, we zullen even doorbijten.

Een persoon gekleed in een krant, ik vermoed de uitbater van deze doos, galt door de micro dat le palais nog maar eens histoire zal schrijven, Priens zal hier een onvergetelijk concert geven. Hij wenst ook een zekere pakistaanse priens te bedanken, hij ziet hem toch zo graag, want hij trakteert de volledige discotheek op 400 flessen champagne. Deze worden in emmers rondgedragen, een meisje achter ons neemt een fles, en staat versteld dat niemand er iets van zegt. Wij hebben ook niet echt begrepen wat de bedoeling was, dus grepen naast onze fles. Het moet een slordige 500 € het beest geweest zijn. Tenzij het die speciale rosé van op de kaart was, die was aan 100 000 €. Ik denk dat de krantenjongen zijn pakistaanse vriend ook goed vast heeft. In tellen ben ik nu zo slecht niet, maar 400 flessen heb ik niet zien passeren, want dat zou ook 400 vuurwerkjes betekend hebben. Om duidelijk te maken wie iets meer kan uitgeven dan schamel water, wordt op ieder fles bubbels een vuurwerkfonteintje afgestoken.

De muziekkeuze wordt dwazer, harder, en onhoudbaar luid, van schril hoog tot daverend laag.

Alfred Bernardin komt het podium op, en na een paar verdwaasde blikken is hij er terug af. De groep technici van Prince komt het podium op en beginnen de drums te verbouwen, de keyboards om te keren en de micro's te verplaatsen. Blijkbaar heeft de ingehuurde technische ploeg het plannetje dat ze kregen verkeerd gehouden. Alles moet opnieuw. Het geluid moet gechecked worden. Dit doen ze terwijl het gedreun door de DJ blijft aanhouden. Man heeft die geluk dat mijn flesje water zoveel gekost heeft. Ik zie zelfs aan m'n buurman dat het best is dat er op wapens gefouilleerd wordt bij het binnenkomen. SHOOT THE DJ!. Ook de geluidsman draait hem in een collère om en doet duidelijk teken dat de muziek in een ruk naar beneden moet. Het scheelt amper. De arme man kan de monitors op het podium niet horen, en de geluidstechnicus kijkt amper naar zijn gezwaai. Toestanden.

Het is rond half vier, Frederic Yonnet komt flesje water op het podium zetten, Cora komt aan aan eigen drum werken. Cassandra stelt de keys ordentelijk op. Er is amper plaats op het podium, de muzikanten moeten hun buik intrekken om de technici door te laten. Prince komt het podium op, en werkt ook aan zijn gitaar, de kabels, en doet zelf de soundcheck van z'n gitaar. Je ziet dat ze willen beginnen, ook zij worden ongeduldig. Ik vermoed dat het een paar verzoeknummers waren dat ik Alfred in de DJ z'n oor zag roepen, want plots horen we James Brown.

Prince begint mee te tokkelen op gitaar. De DJ heeft een brede smile, z'n ego wordt gestreeld, hij wordt door het publiek uitgejouwd.

Ik herken Prince z'n gitaargeluid, de doppen gaan er uit. Tiens de klank is beter. De meiden beginnen te zingen. I like it, you like it, you really really love it. Iedereen op het podium doet nu mee met de plaat.

Vegas E

You're all ready to jam?

En of we ready zijn, alle jachten laten hun hoorns weerklinken, en de zal ontploft van het vuurwerk, ditmaal op het podium.

shukah

Het publiek syncroon met Prince.

The Jam

Cora laat horen op de D R U M S wat zij verstaat onder drummen. Hetzelfde voor Cassandra, dan de vocals. How low can you go. Ze gaat omlaag en iedereen doet mee, behalve de man voor me. Hij staat.

On the guitar, on the guitar, he's a funky funky man. I don't know what my name is today but I'm about to get bussy.

On the bass, Joshua, die ook down gaat.

Somebody say PARTEY, meer hebben we niet nodig.

De jachthoorns denken het nummer te sluiten, maar Prince: Bring it back! We gaan weer voor the PARTEY. Dit wordt een nachtje funk, op een hoog niveau.

Prince loopt snel het podium af, en is vliegensvlug terug, zonnebrilletje tegen de opkomende zon.

Hij zet Thank You Falettinme Be Myself Again in waarin simple song en every day people het publiek door gaan. Een uitgerekte funkjam. Je ziet Prince zijn goed humeur, z'n puur plezier, het gegek met Josua, z'n tuitmond, z'n jageknik. We zijn hier vet bezig. Yonnet smijt er een solotje tussen. Hij moet zich wel tussen de keyboards en de backings in wringen. Upstroke klappen we mee. We staan zo dicht op het podium dat we Prince zijn snaren kunnen ruiken. Er is geen enkele barriere tussen performer en publiek.

We moeten mee swingen van side to side met Josh, wat we allen doen, behalve de man voor mij, hij staat.

Thank you falettinme me be myself again, besluit het publiek a capella.

G

F sharp

gimme that F

watch me

Prince dolt met z'n groep

We krijgen hetzelfde in een ander tempo. Shelby schatert het uit.

We love you all, thank you

on the one, horns! beeindigt het nummer.

We hebben het voorgerecht gehad, beginnen aan de soepsoep soep soep.

I want to be free.

One day child,

Het is duidelijk dat de autocue die Prince gebruikt voor z'n teksten niet werkt. Hij kan ze niet meer onthouden. Geen erg, hij maakt er dan maar iets anders van.

on that day child, I will be able to do my own show

you stay of that stage and act like you know

everthing will be working, even the lyrics.

De ene virtuositeit na de andere, gebracht met de meeste nonchalance.

nog een beetje soep soep soep.

Het publiek mag zingen waarvan het allemaal free will zijn,

from technologie (ja achter die djset, graag), from stupidity, form yo mentality, Kan je ons niet horen? from technomusic, from unfunky music.

soep soep soep soep,

I wanne be free

What you all wanna do?

Ol' Skool Company start op de tonen van Purple Rain.

Just the groove, it's cool.

Prince gaat het podium af, waarschijnlijk om te gaan vragen
When will we Be paid?

Zou hij dat ook doen zoals de dj's op bals indertijd,
halverwege je geld gaan halen,

want anders zie je niks meer,
weet ik jammer genoeg uit ervaring.

IJzersterk neergezet door Liv Warfield, Prince op keyboards . Ze gaat bijna over onze hoofden hangen, haar betoog afstekend. Ze heeft er een zeker een witness bij.
Waarna Shelby J. ontbrandt in Baby Love, ze belooft alles te geven wat ze heeft, geholpen door Renato Neto op keys. Ze duikt het publiek in om haar energie kwijt te raken. Leave me my clothes roept ze uit, als ze zich terug een weg naar een podium wringt.

Girls and Boys,
het meest passende nummer aan deze Franse Riviera.
Vous êtes très belle, mama, girls and boys

Ik moet altijd aan hot legs van Rod Steward denken bij dit nummer.

gaat over in Cream
Een heel lekker drumtempo, gestart bij het vorige nummer, blijft doorlopen.
Kickdrum,
dan volgen flarden text die ik aan geen nummer kan toewijzen,
groove y'all,
het warme drumspel gaat door, heerlijk is dit
song of the heart, blijkbaar, maar op een heerlijke groove,
Er groeit hier is.
when I say get up, you say get on up
Sex Machine steekt z'n kop op
de heerlijke groove blijft doorlopen.
uiteraard are we having a good time.

Vette vuile funk,
met een heerlijke Cora.
Het publiek staat zo dicht achter het drumstel dat ik vermoed dat Cora toch een paar ogen heeft uitgeprikt met haar drumsticks.
We got to go
Thank you good night
We geloven het niet maar het is gedaan, het is ondertussen 5.00 h, ze gaan de boel sluiten.
Las Vegas!
Iedereen het podium af, en de dj begint weer. We kunnen niet snel genoeg buiten zijn.

Beneden aan de trap roept Kate uit: "Oh, we are on the beach!". Blijkbaar lag bij het aankomen de aandacht ergens anders. We verzamelen terug. Mattias en Tim zijn we kwijt geraakt. Ik sms hem of ze met de taxi gaan. "I don't know really" krijg ik als antwoord. Als we hem even later de trap zien afkomen, zien we dat ook hij Tim kwijt is, maar zijn camera heeft hij terug. Het was hetzelfde meisje aan wie hij zijn camera gaf, ze herkende hem. Hij was er niet gerust in geweest, want hij had geen reciept gekregen.

Ik breng Kate en Gordon terug naar hun hotel in Nice.
Esmoreit wil wakker blijven zodat hij op z'n minst nog gedag kan zeggen aan de Engelsen. Op de snelweg vind ik dat de lucht bizar lichtblauw kleurt, en vraag ik me af of we de middellands zee zien. Het water licht op. We zijn op tijd terug aan hun hotel zodat ze nog een uurtje kunnen slapen voor ze hun vliegtuig moeten hebben. Het is stil in Nice. We rijden de verlaten Promenade Des Anglais volledig af. De zon komt op.
We zien the dawn.