Marseillan

dinsdag 27 juli 2010, middag

Het was wat kort in zo'n mooi verblijf, Marseille hadden we ook nog graag gedaan, maar een mens moet redenen blijven hebben om terug te keren.
Het is terug heel druk op de snelweg. Terhoogte van de verkeerswisselaar A8-A7-A54 staan we weer stil. De airco blaast gelukkig terug volle bak koude lucht in de auto. Rond Arles terug stil, en op de verkeerswisselaar A9-A54 ter hoogte van Nîmes hetzelfde. Maar vanaf dan gaat het weer vlot, we hebben ook 3 rijvakken ter onze beschikking.

Het is ondertussen middag geworden, en we passeren le bassin de Thau. We herinneren ons een prachtige uitstap in 1994 tesamen met Geertrui. Een rondje rond de bassin de Thau, met een onvergetelijk middagmaal aan het water. We bestelden een plateau fruits de mer. Een motorbootje werd gestart en onder de geuren van de bezine en het geprot van de motor zagen we iemand tot aan de oesterbanken varen. Daar schudde die aan wat netten en bakken, en kwam teruggeprot. We kregen de lekkerste en verste fruits de mer die ik ooit gegeten heb.
We hadden toen ook noilly prat ambre gekocht, niet te krijgen in de handel. Die is al jaren op.

We besluiten hier iets te eten, en nemen de eerstvolgende afrit. De borden le Cap d'Agde en Sète roepen nog meer herinneringen op. Waar was dat nu weer? Geen idee waar Noilly Prat is. Marseillan vind ik wel mooi klinken, bovendien zie ik op de kaart van de gps dat daar een haventje is. Daar is misschien iets leuks om te eten.

" 't Is mij al gelijk, maar stop aan iets waar ik kan piesen" Eulalie is wakker geworden. Ik probeer nog dat bij een restaurant meestal wel toiletten zijn, maar er volgt geen lach. De spanning is blijkbaar te hoog.
We draaien de bocht om, en parkeren ons net voor ... Noilly Prat. Zo moet het 16 jaar terug ook gegaan zijn, gewoon afgaan op de sympathieke naam, en er een drankje bij krijgen. Het huis staat niet in de gidsen (te commercieel waarschijnlijk) maar je krijgt hier een mooie rondleiding.

Eerst iets eten. Aan de rive droite is er één restaurant, aan de overzijde zijn er meerdere. Wij gaan voor de enkeling, ook al omdat het er aan de buitenkant zo mooi uit ziet.

Binnen lijkt het pas gerenoveerd. Mevrouw vertelt dat dit vroeger van haar ouders was, en dat zij dit een paar jaar terug heeft overgenomen en opgefrist. Ik feliciteer haar met de mooie inrichting. Het sanitair is trouwens ook heel mooi, altijd een goede graadmeter.

Ik ga uiteraard voor de assiete fruits de mer en krijg vier oesters, vier palourdes, vier mossels en vier scampi. Lekker, vers en groot.

Esmoreit heeft ook een goede keuze gemaakt met zijn assiete frité du port.

Eulalie miskoos met de vissoep (kon zo uit het toilet komen).

En mams nam de plat du jour, plaatselijke specialiteit (moet eigenlijk al verklikkerlichtjes doen branden): calamars in tomaat en aoli.

We bezoeken nog even Noilly Prat, de rondleiding start net als we aankomen, goed getimed van het restaurant!

De inkomhal, waar nog enkele anderen zitten te wachten. De kinderen krijgen een Nederlandstalige tekst mee, de rondleiding is in het Frans.

De geur van de alcohol komt je tegemoet in deze hal waar nog altijd de wijn in de originele oude in canadese eik een jaar rijpt. De vaten hebben een inhoud van ongeveer 400 hectoliter. Ik mag er niet aan denken dat een dwarsbalk het begeeft.De twee wijnen, Picpoul de Pinet en de Clairette worden afzonderlijk gehouden. Het is maar op het laatst dat ze worden samengevoegd in steeds andere verhoudingen naargelang de zoetheid van beide, zodat de smaak van de vermouth steeds dezelfde blijft, over de jaren heen.

Picpoul de Pinet doet me altijd aan Luc denken en aan een dorpje wiens naam we niet vermeld mag worden op familiebijeenkomsten. Geen idee waarom.

Na de rijping gaat de wijn in kleinere vaten naar buiten. Daar verdampt het gedeelte 'pour les anges' zodat het een likeur wordt. Dit is de methode waarop wijn bewaard werd op de scheepsreizen. De vaten lagen toen op het dek, in de zeelucht. Hier in Marseillan is een ideaal microklimaat van warmte, zachte winters zonder echte vorst om dit mogelijk te maken.

De vaten zijn slechts met een vod gesloten. Je ziet dat ze al vele seizoenen meegemaakt hebben. Soms worden er enkele vervangen, meestal vaten die reeds gebruikt zijn zodat het eik geen smaak meer afgeeft aan de likeur.

Dit is het oudste vat op het terrein:

Heel verweerd, maar het sluit nog genoeg af zodat er na een jaar nog genoeg vloeistof over blijft.

Hierna gaat de wijn terug naar binnen voor 6 maanden. Daar wordt hij gemengd en worden er kruiden toegevoegd. Heel geduldig worden de kruiden in de wijn dagelijks omroerd door een dodineur.

Voor het bottelen worden de kruiden met een pers uit de likeur verwijderd.

Door verschillende melanges en samenstellingen van de kruiden verkrijgt men drie varianten, de dry vermout, de rouge en de ambré. Enkel de dry is hier te verkrijgen. De rouge wordt geexporteerd naar het Oosten en Australië. De ambré is enkel in Marseillan te koop.

De 'apotheek' met de kruiden, de oude versie van het huidige moderne labo, waar de menging computergestuurd geregeld wordt.

Enkel oude toestellen.

We hebben onze voorraad terug aangevuld met 6 flesen rouge en 6 flessen ambré. De dry zullen we hier wel kopen want Eulalie heeft nu al commenteraar dat ze geen valiezen aan haar voeten neemt.