Zondag 25 juli 20tien, vooravond
De mannen besluiten om eerst nog iets te eten. Les pains die we meebrachten tesamen met wat jambon cru, saucisson, pâtés et fromages. We houden het vrij uitgebreid op ons terras.
Tegen vijf uur gaan we de vrouwen vergezellen aan het zwembad, en ontspannen we ons nog wat in het water. Precies een jaar geleden deden we nagenoeg hetzelfde. Wat een luxe, voor een princeconcert nog enkele baantjes zwemmen. We willen vooral geen belachelijk figuur slaan door al te opgewonden op de meet and greet te verschijnen.
Tegen half zes gaan we douchen en ons omkleden, en vertrekken vroeg genoeg, want ik heb geen idee hoelang het duurt om daar te geraken, laat staan de wagen te parkeren en te voet naar die invitation line te gaan.
Verrassend genoeg staan we daar op tien minuten. Een grote parkeergarage is vrijgehouden voor het concert, aan een forfait van 3 euro. Je moet hier wel weg zijn 45 minuten na het einde van het concert, staat er te lezen. Dat lijkt me geen probleem.
Die espace Nikaia zien we niet direkt als we de garage uit komen, dus vragen we het maar aan de politieagent die ons het gebouw recht voor ons aanwijst. We zijn zo dichtbij.
Er staat wat volk aan te schuiven, maar ik heb totaal geen idee waar we moeten zijn, dus nog maar eens aan de security gevraagd. Het blijkt helemaal aan de rechterzijde van het gebouw te zijn. Inderdaad een loket met 'invitations' en wat security.
Plots wordt ik in het Frans aangesproken, Annie-Claire tesamen met haar stagaire, het meisje dat deze morgen de tafels afruimde. "Eh bien? Je pensait que vous alliez backstage?" Euh, ja, zodadelijk ze zouden ons hier komen afhalen. Je hebt iemand gevonden om mee te gaan. Ja, maar ze kent Prince niet. Ah zo, dat bestaat dus en loopt zo maar in het wild rond. Ik denk even een paar nummers voor te zingen, maar de blik van Esmoreit verhindert me dat.
Ik heb ondertussen Tamara en Christine verwittigd dat we hier staan, en hoe ze hier geraken. In de verte zie ik ze al komen, een rolstoel is toch een gemakkelijke landmark. We zijn al met vier, en kunnen even Nederlands praten, ze komen beiden uit het Gentse. Oost-Vlaanderen is hier goed vertegenwoordigd in Nice. . Ik koop twee flesje water, voor 4 euro de halve lieter les je de dorst. Kate en Gorden de twee winnaars uit Groot-Brittanië krijgen de samenscholing rond de rolstoel ook in de gaten en komen er bij staan. We schakelen over op Engels. Het wordt wat veel voor Korneel, ik bedoel Esmoreit, Nederlands, Frans, Engels, hij verstaat alles, maar iedereen praat maar tegen hem alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ook hij vlot van de ene op de andere taal overschakelt.
We weten dat er nog twee anderen uit Zweden komen, maar vinden ze niet direct. Even wat smsjes over en weer naar Gavin, en het blijkt dat ze naast ons bij de security staan. "I don't have a problem, do you?" Tim blijkt een olijke man. Hij is meegekomen met Mattias, de andere winnaar. We zijn kompleet. We wisselen gsmnrs uit, want verwachten toch een aftershow, en moeten toch een beetje georganiseerd zijn eens we nieuws opvangen.
Wachten dus op Kiran. Tamara weet gelukkig meer dan ik, want ik had geen idee of we op een man of een vrouw wachten. Blijkt dus een vrouw, nog model geweest. Wat had ik anders verwacht van een persoonlijke assistente van Prince. Een vrolijke mooie dame zwaait naar ons. Een stelletje ongeregeld is dus ook herkenbaar. Kiran stelt ons voor even naar binnen te gaan, iets te drinken terwijl 'the girls' zich klaarmaken om ons te ontvangen.
Ze vertelt dat ze net gesoundchecked hebben, en dat het podium in volle zon staat. Hard werken is het dan, het is er verschrikkelijk warm. Ik dacht al dreamer opvangen te hebben tijdens die soundcheck. Vroeg zijn heeft zo z'n voordelen.
We maken uitgebreid kennis, en Kiran doet alle moeite om 'Esmoreit' goed uit te spreken. Ze is geinteresseerd in hoeveel en waar we Prince al aan het werk gezien hebben. Er passeren getallen van 25, 50 tot 85 keer. Esmoreit breekt het record met één keer. Eén keer een concert en een meet and greet, dat is direct in de roos. Kiran vertelt dat ze nog niet zolang voor Prince werkt, de concerten (ook verschillende) in Londen 2007 heeft ze nog als fan gezien. Na het eerste concert moest ze er gelijk meerdere zien. We verschillen allemaal niet veel van elkaar als ik dat zo hoor.
Montreux vond ze echt magisch, ook Prince vond dat, zegt ze, daarom dat hij het zo erg vindt dat Genève afgelast werd.
In de antichambre, even acclimatiseren voor we de loges binnen gaan:
Esmoreit, Christine, ik en Tamara
Gordon, Kate en Tim.
Kiran gaat wat affiches halen die de vrouwen dan kunnen signeren, hoe attent van haar. Ze gaat even checken en we kunnen binnen.
Weer overvalt ons een warme ontvangst. We worden uitgebreid voorgesteld aan Shelby Johnson, Liv Warfield en Elisa Fiorillo-Dease. Alle drie herhalen ze onze namen, Tamara, Christine, Kate, Gordon, Mattias, Tim, Luc en euh Eis mho rait. Ze doen allemaal hun uiterste best om Esmoreit goed uit te spreken.
Schatten van dames zijn het. Ze bieden ons onmiddellijk iets te drinken aan, een beetje fruit?
We staan daar wat onwennig, wat vertel je nu eigenlijk? Kiran stelt voor de affiches te signeren, wat ze promt doen. Ze lopen alle drie blootvoets, een beetje bekomen van de schoenen die ze tijdens de show dragen. Spraakwatervallen zijn het. Het is totaal geen probleem om foto's te nemen, tuurlijk niet.
Er ontstaat hilariteit als Liv opmerkt dat Shelby een 'matching 20ten dress' aan heeft. Prompt gaat ze recht staan, en verzoekt ons foto's te nemen en die haar te bezorgen. We voldoen gewillig. Merk ook op dat het fruit op tafel ook 'matching' is. Er wordt op elk detail gelet in het princekamp.
Tijdens de signeersessie is er tijd genoeg voor wat losse babbels. We informeren maar de setlist voor vanavond maar ze verzekeren ons dat zij die pas weten eens ze het podium opstappen, het blijft een verrassing. Hetzelfde voor de aftershow, of er al dan niet een is, laat staan waar, ze zullen het weten als ze er heen moeten.
Ze vragen of we de nieuwe cd gehoord hebben? Ja? Iedereen enthousiast en zij nog het meeste. Ze vertellen dat de backings meestal diep weggemixt worden op de recente cd's maar dat Prince hen juist op het voorplan plaatst. Ze kirren hopen flarden zanglijnen na elkaar. Als we over Laydown beginnen, wijst Shelby naar Liv, 'She's doing leads on that one!' Zij, neen. Als bewijs zingt ze, zonder twijfel zij is het. Ze dollen verder. Ze doen dit constant vertellen ze. Op de luchthaven vragen ze zich dikwijls af wie die zotte meiden zijn. Je voelt dat zingen het liefste is wat ze doen.
Groepsfoto's, geen probleem, geduldig poseren ze met iederen, en Kiran die alle moeite om met ieders fototoestel de gepaste herinneringen vast te leggen.
De tijd vliegt en Kiran informeert dat de zangeressen zich moeten klaar maken voor het optreden. Ze zal ons begeleiden naar onze plaats tussen het publiek. We nemen uitgebreid afscheid en iedereen krijgt zoenen.
Bij het verlaten van de loge komen we in de gemeenschappelijke ruimte van de artiesten, en er loopt daar al een hoop meer volk. In duw de deur tegen; denk ik, Joshua de bassist die wat ligt te rusten in de zetel. Ik verontschuldig me, maar hij wuift me vriendelijk toe. Frederic Yonnet herkent Christine en Tamara, en komt lachend aangelopen, omhelst ze warm en vraagt z'n vrouw foto's te nemen. Als hij ziet dat ook ik een foto neemt wijst hij beide dames aan naar de lens te kijken. Drie stralende gezichten.
Terug buiten staan we wat verloren. Niet goed wetend wat ons nu overkomen is. We zijn onder de indruk van de warme ontvangst. Esmoreit vat het nog het beste samen: "Het was gewoon en buitengewoon tegelijk". Prince wordt omgeving door ongelooflijk warme, behulpzame, lieve attente mensen. Misschien zijn wij niet zo veeleisend als hun baas, maar gewone mensen werden voor even heel speciaal.
Nogmaals extra dank aan Gavin McLaughlin en MoQuake, Kiran Sharma, de tourmanager, de drie fantastische zangeressen en Prince om ons deze ervaring te schenken. Wisten wij veel dat het nog niet gedaan was voor vandaag.
ongelooflijk verhaal!! dat die mensen, die de wereld rondreizen, toch zo lief zijn zich zo toegankelijk op te stellen!!
BeantwoordenVerwijderenFantastisch, leuk om dit mee te maken!
BeantwoordenVerwijderen@Vitalski,
BeantwoordenVerwijderenPrecies! Juist daarom vond ik dat m'n zoon het zo goed verwoordde:
Het leek op het moment de gewoonste zaak van de wereld, toen we buiten kwamen beseften we dat het eigenlijk heel speciaal was wat we hadden meegemaakt.
Iedereen was veel opener dan dat ik verwacht had.