Het wordt een zeer zware rit. Niet de afstand, 691 km, we hebben al grotere afstanden afgelegd, maar deze zaterdag blijkt een donkerrode dag richting zuiden. Het eerste stuk van de A6 valt nog goed mee, maar eens voorbij Dijon waar het verkeer vanuit Luxemburg en Duitsland er bij komt worden we wel echt nombreux op de Franse wegen. Het minste dat er geremd wordt, of een ongeduldige chauffeur van vak wisselt, ontstaat de ene bouchon na de andere.
Voor de péages staan files die gemakkelijk 5 km lang zijn. Gelukkig kunnen we met onze badge een heel stuk vlotter door.
Vanaf Orange en zeker ter hoogte van Marseille, de wisselaar tussen de A7, A8, A54 staat alles stil. Ramen volledig open, de 30° al een tijdje voorbij. Het geluid van de cigales overstijgt het geluid van het verkeer. Allen in hetzelfde ritme ZZZ ZZZ ZZZ ZZZ.
Esmoreit heeft dit duidelijk nog nooit gehoord.
Welke beesten?
Waar zitten ze?
Hoe groot zijn ze?
Een zoektocht levert niks op, toch zijn we door hun roep omgeven. Eens je in de buurt komt zwijgen ze, en aangezien ze meestal op hout zitten en dezelfde kleur hebben vallen ze echt niet op.
La cigale chante la chaleur du midi.
Het doet me denken aan La cigale 2009, maar dat was iets minder eentonig.
In de late namiddag spreken de wegwijzers St-Tropez en Cannes al meer tot de verbeelding. Af en toe vangen we al een glimp op van la Méditerranée, zo blauw zo blauw. We passeren een vrij futuristisch appartementsgebouw bij het binnenkomen van Nice. We zijn er.
We kozen een hotel net buiten Nice, La Colle sur Loup. Dit drukt aanzienlijk de prijs, Nice is net zoals Montreux naar mijn normen onbetaalbaar.
"De bestemming bevindt zich links" zegt de mevrouw van de gps, en we staan voor de deur van ons hotel, La Bastide Gourmande. Valt het op dat ik dikwijls door de naam alleen al verleid word?
Charmant hotel, tussen de andere huizen van het dorp in. We worden naar onze kamers begeleid. Wij en de kinderen blijken aan een totaal andere zijde van het hotel te resideren. We worden eerst eens bekeken, en ze besluiten de ouders maar la cinq te geven, on mettra le jeunhomme dans la huit.
De kamers zijn zeer klein. Gelukkig is onze kamer 3 cm groter dan deze van de kinderen. Nu begijp ik de keurende blikken van de uitbaters. Maar alles is wel in de kamers aanwezig. Een bed, dat wij een twijfelaar noemen. Kussens aan het hoofd van het bed tegen de muur opgehangen, zo lijkt het bed wat groter. Een bartafeltje met twee barkrukken, daarop staan wekker, waterkoker, bekers en thee. Geen idee waar ik m'n autosleutels nog moet leggen. Verder een kleerkast, met extra kussens die we in het vorige hotel pas 's morgens vonden na een te platte nacht, en een bankje voor de valies.
De badkamer met douche, toilet en lavabo. Dit neerschrijven neemt meer plaats in dan de ruimte van de badkamer. Zeker in de kamer van de kinderen, daar zit de bril van het toilet los omdat je schuin moet gaan zitten, er is geen plaats voor je voor de knieën.
Ik heb hier geen foto's van, nochtans beschikt mijn camera over een enorme groothoek, maar ik kon niet genoeg afstand nemen om het er op te krijgen.
" Les chambres sont cochon", had Esmoreit al een paar keer gezegd. Het duurde een tijdje voor ik ook de pancarte met 'cosy rooms' had gezien. Maar het is wel waar, het mag dan klein zijn, ze zijn supergezellig ingericht.
We krijgen vrij snel door dat alles in dit hotel zich buiten afspeelt. Iedere kamer heeft een zithoekje buiten, met tafel en twee zeteltjes. Zowel ontbijt, diner, koffie, jacuzzi als zwemmen gebeurt buiten, si le vent le permet. Want waaien kan het hier, strak en hard! De eigenaar vertelde dat ze de vorige avond een parasolvoet kapot hadden, maar dat het er deze avond wel naar uitzag dat we buiten gingen kunnen eten. Hij kon niets beloven, want de wind kan heel plots opzetten.
Het zwembad verhoudt zich omgekeerd evenredig met de grootte van de badkamer. Voor dit hotel is dit echt een olympisch bad. Zalig om na al die hitte een verfrissende duik te nemen. De jacuzzi laten we voor wat het is, die staat een beetje ongelukkig aan de inkom van het hotel. Het zwembad ligt achteraan, een niveau lager dan het hoofdgebouw. Privacy tot en met.
Het bleef zo goed als windstil, dus konden we op het terras van ons diner genieten. Het hotel heeft een biokeuken. Er wordt zo veel mogelijk met verse groenten en kruiden gewerkt, alsook met biologisch verantwoord gekweekte dieren. Ook de kaas bleek bio te zijn.
- Een amuse van een meloensoepje bij ons huisaperitief
- Een trio van Sint-Jacobs, de vruchten op drie verschillende manier bereid. Rauw met een marinade, gebakken en gepocheerd in een fluwelen sausje.
- Magret de canard (rosé) in een brikdeeg op een rabarbermousse, schandalig lekkere combinatie.
- Kaas als dessert.
Natuurlijk alles vergezeld van een lekker fris wit zuiders wijntje (ook bio dacht ik).
Het is mevrouw zelf die kookt, dat wordt de avond nadien pijnlijk duidelijk.
In onze babbel de volgende morgen, vertellen we dat we naar het concert van Prince gaan in Nice. Elle aussi! Ze is wel geen fan, maar heeft twee kaarten gewonnen en wil dat wel eens zien. Ze verwacht er niks van want hij is toch gay, niet? Ze weet nog niet wie er mee gaat, want haar man zegt dat er toch iemand voor eten moet zorgen. Onze twee vrouwen kunnen er over meepraten. Lut koos ook voor de magret de canard omdat die er bij Esmoreit en mij zo lekker uit zag. Niks brikdeeg, niks rabarbermousse. Een tegenvaller.
Prince dus, maar dat is pas voor morgen.
Ik realiseer me dat we nu in Nice staan, maar geen tickets voor het concert hebben, niet weten waar en wanneer we ergens verwacht worden. Alleen de juiste personen hebben ons gsmnummer en we zullen tijdig een sms krijgen.
Ik maak de franse houding 'pas de soucis' tot de mijne, en ga een zachte nacht in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten