De eerste tip van Annie-Claire, Cannes, was top, dus naar de volgende, Gourdon. Een klein bergdorpje dat als een arendsnest uitkijkt over de Franse Riviera. Dit voorspelt het een en ander, vooral kronkelende steile bergwegjes. Adembenemend. We rijden door de parfumstad Grasse, en steigen verder. Lut leest ondertussen de gids en waarschuwt me al, 'je mag er niet in met de auto!' Je weet natuurlijk nooit dat ik de verkeersborden en de elektrische paaltjes negeer.
Een luchtfoto in de folder geeft al een idee:
'Ga hier maar op de parking' besluit Lut, 'ge moogt niemeer verder!'
De parking staat vol, maar iets vroeger zagen we ook al een parking,
ook die staat vol, maar bordjes verwijzen door dat we mogen parkeren 'dans le stade'.
Ah bon, langs smalle, steile en onverharde wegjes dalen we het stadion in. Eigenlijk een grote kooi van draadafsluiting, waarvan het hek is opengezet. De ondergrond is kiezel, en aan beide zijden staat een goal.
De spelers zijn vervangen door auto's van toeristen.
Te voet komen we langs een nog steiler en smaller steegje komen aan de poort van het dorp. Ik merk op dat we straks langs hier met de auto de parking moeten verlaten, maar hou dat maar voor mezelf, er zijn er al genoeg met maagpijn.
Ondertussen krijg ik van Tamara een SMS :
"Weten jullie al iets?"
Ook zij en Christine zitten vol ongeduld te wachten.
Ik probeer heel noncha te blijven door te antwoorden:
" Nog niks, het zal wel iets voor het laatste moment zijn, denk ik. Ondertussen zitten we hier in Gourdon een prachtig bergdorpje in de buurt van Nice"
Zo lijk ik wel een heel coole pee. Backstage gaan bij een Princeconcert, het lijkt bijzaak, het is alsof ik niks anders doe. In werkelijkheid weet ik niet wat ik moet denken en voel me een beetje zoals Hans Maarten Post. Ik zit hier 1250 km van huis, geen ticket, geen bewijs, enkel 'ze hebben je gsmnummer en zullen je contacteren met meer informatie' Even flits er door m'n hoofd; straks komen ze ons nog afhalen.
Esmoreit zegt het iets duidelijker: "We zijn in de zak gezet!"
Tegelijk bedenk ik dat er nu nog niks van die meet en greet, en zelfs van het concert (waar we gratis toegang krijgen) mag in huis komen, we hebben hier toch weer een heel mooie vakantie. Prachtig weer, heel mooie omgeving, lekker eten en gezellige compagnie.
Bij het panorama vallen alle gedachten weg.
Le mistral steekt wel aardig op. Hij blaast zo recht vanuit de zee op je gezicht.
In de verte zie je zowel Nice als Cannes liggen. Beide luchthavens zijn herkenbaar.
Een Taniapose mogen we met zo'n uitzicht natuurlijk niet vergeten:
Een foto van ons allevier wil ik ook wel eens proberen, met de camera gevaarlijk boven de afgrond. Het is iets wat ik absoluut niet kan, mijn armpjes zullen te kort zijn. Het is ook die opmerking dit de lach op de ander gezichten tot gevolg heeft. Ik sta er net nog een beetje op, gelukkig heeft het toestel een enorme groothoek.
Zei er iemand luchtje, briesje of windje?
En je raadt het nooit wie we zagen, Every Day People @ Gourdon, voor Rick, maar ook een beetje voor Herman.
Ik amuseer me wat met close opnames bij de winkeltjes, maar zo geraken de mannen de vrouwen kwijt.
De grootvader van spongebob en purple dolls, purple dolls
Ik mag geen suiker, dat verklaart waarschijnlijk mijn obsessie.
Het is geen groot dorp, dus doemen onze medereizigers al vrij snel vantussen de menigte op.
Les Cigales, in alle kleuren.
Ik stel met toch voor dat dit voor de toeristen is, ik kan me niet inbeelden dat de lokale bevolking nog behoefte heeft om die dieren in huis te halen. Later in Pepieux zullen we ze echter in grote getale in het interieur bij Aline Marcos, onze gastvrouw in de chambre d'hôtes zien. We hebben er een speciale band mee, legt ze uit, ik red ze ook altijd uit het zwembad, anders verdinken ze. M'n man roept dan altijd "Il y a une de tes cigales qui ce noye'
Ik zag er ook die lawaai maakten, het is toch niet mogelijk dat jullie die in huis halen. "Ah ça pas, c'est seulement pour les touristes qui veulent amener le son du midi chez eux"
Ah, ok, we zullen dan geen echte toeristen zijn.
Op de terugweg riskeren we ons leven even, om van de baan af te gaan en een afstandsfoto van het dorp te nemen. Vanuit de wagen lukt dat niet echt, te veel bochten, te veel bomen, te veel verkeer, te vuile ramen.
Langs de weg terug naar La Colle sur Loup vinden we, op zondag nota bene, nog een boulanger en een boucher open. We slaan wat proviant in want ik het in het snot dat er van avondeten niet veel in huis zal komen. Bovendien hebben we best nog iets in de auto, want het zou wel eens kunnen dat we na het concert nog een nachtelijk reisje maken. Ik kan me niet inbeelden dat Prince zijn Europese tournee eindigt met een regulier concert, er zit meer in.
Meelezen met reisverhalen van anderen is ook een beetje reizen. Ik geniet ervan! Leuke reisfoto's en verhalen.
BeantwoordenVerwijderen