Château Auzias

Woensdag 28 juli 2010, middag

Mme S.Brune had me op het hart gedrukt om toch zeker le Château Auzias te bezoeken, ze gingen me daar zeker ontvangen. De château ligt dicht bij Carcassonne zo dicht dat we een hele tour omrijden, enkele dorpjes door en om dan langs een heel smal weggetje, waar je beter geen tegenligger voor je hebt, aan de achterpoort het domein binnen te rijden. Wisten wij veel dat er een kleine oprit vanaf de grote weg liep, die we in binnenrijden van Carcasonne gepasseerd waren. Zelfs het bord, niet echt klein, hadden we niet opgemerkt. Toegegeven het was dan nog ons doel niet.

Lut ziet dat ik eerst moet verwittigen, het liefst les heures du repas. Bellen dus, 'On vous reçoit quand?' De tien minuten werden een half uur na onze vermelde zoektocht, maar het bleek daar allemaal zo nauw niet te steken. We krijgen een rondleiding.

De wijngaarden liggen allemaal rond het kasteel. Ze zijn hier pas sedert 2004 terug begonnen met het produceren van wijn. La propriété was volledig in verval geraakt. Het duurt enkele jaren vooraleer de wijnproductie echt op gang komt en voor dat de investering begint op te brengen. Daarom zijn ze hier ook begonnen met het inrichten van gites op het domein. Ik leg haar uit dat we hier gingen slapen maar door m'n late beslissing alles volzet was.

Om de rij laten ze het onkruid staan zodat de wortels het iets moeilijker hebben, zo verdiepen ze de smaak.

Le château in al z'n glorie, meer pracht en praal moet je je er niet van voorstellen. Aan de overzijde staat de wijnschuur, half ondergronds.

De wijn wordt bewaard in inox of polyester vaten, naargelang de druivensoort of de wijn die men wil maken (rood, rosé of wit)

Via de leidingen loopt de wijn, na rijping uiteraard, naar de bottelarij.

Dat is het dus, meer is er niet aan, hier wordt hun ganse productie gebotteld. De etiketten worden op het tweede deel geplaatst. Hier wachten ze echter mee tot de wijn is verkocht. Voor de europese markt hebben ze 'art nouveau' etiketten, terwijl de Aziatische en Amerikaanse markt liever traditionele etiketten heeft. Het ligt hier dus vol van de naakte flessen.

De druivensoorten waarmee de Auzias wordt samengesteld. Cabernet, Merlot, Grenache, Syrah, Cinsault en Muscat. We mogen alle wijnen proeven. Sommige zijn heel verrassend, zoals hun zoete witte wijn.
De propriétaire heeft heel mooie kasten laten maken, naar een model van apothekerskasten dat hij in het Oosten zag.

We slaan onze voorraad rood en zoet wit in, enkele dozen. Eulalie geeft ons al mee dat ze geen bagage aan haar voeten neemt. Als we nu de koffer zo vol alcohol stouwen dan kunnen onze kleren daar niet meer bij, verzekert ze ons. We zien wel. Ik schat dat de valiezen net naast de kartonnen dozen zullen passen. Schatten zeg ik.
Bovendien krijgen we nog een doos rosé cadeau.

De mevrouw bekijkt mijn briefje van 500 € aandachtig aan beide zijden. Lap denk ik, dat zullen ze hier dan niet aanvaarden. Ik vrees dat m'n visa dat niet trekt, want we moeten nog een hotel betalen. Geen nood, het was de eerste maal dat ze dat zag en ze wou er even van genieten.
Als we ook een doos zoete witte willen meenemen, kijkt ze even bezorgd, 'Ik weet niet of ik er nog genoeg met etiketten staan heb". Daarmee bewijst ze wat ze daarnet verteld heeft, ze etiketeren wel heel krap. Ze slaagt er toch in om net een doos van zes flessen gevuld te krijgen.

De wijn is hier niet duur, de meeste flessen aan 5 € en hun speciale cuvée aan 12 €. Met verschillende wijnen hebben ze de medaille d'argent en medaille d'or gewonnen. Belangrijker is dat wij hem lekker vinden, zelfs nu we een tijdje thuis zijn. De zoete witte hebben we thuis nog niet geproefd.

Ze toont ons de weg naar de quatre voies. Door de wijngaard neem ik nog enkele foto's van de wijnranken. Het is broeierig heet, het gezelschap blijft in de wagen bij de airco.

Carcasonne

Woensdag 28 juli 2010, voormiddag

We nemen een uitgebreid ontbijt van een uur of drie, een beetje babbelen met Aline Marcos. We kozen nochthans een druk programma voor vandaag: Carcasonne, een château en Narbonne.
Dicht tegen de middag geraken we bij de oude vesting. De parking staat vol. We vinden een plaatsje achter een afgezette put in het wegdek. We wringen ons, op nauwkeurige aanwijzingen van mams, schuin tussen een renault espace en de afsluiting.

Le soleil tappe, zo hard dat de kleine helling van de parking naar de oude stad nog zwaar wordt.

De oude vesting ligt volledig buiten het huidige centrum van Carcasonne dat verder niet veel moois te bieden heeft volgens Aline. We verliezen dus daar verder geen tijd.

Druk verkeer over de ophaalbrug.

Het historisch centrum van Carcasonne valt eigenlijk ook tegen. Alles is hier op 15 jaar tijd heel commercieel toeristisch geworden. Het ene snoepwinkeltje naast een ander plastieken soeveniershopje rechtover een pizzatent naast faux bijouterie.  Voor elke bezienswaardigheid moet er fors geld betaald worden. Gelukkig is de kathedraal nog gratis toegankelijk.

Nog veel devotie in deze streek, kaarsje branden voor de god van het goede of de god van het kwade?

Gitarist-basspeler met selfserviceshop.

Vanop de aire langs de autosnelweg A61 krijg je een mooi panorama op Carcasonne.

Minerve

Dinsdag 27 juli 2010, avond.

Aline raadde ons aan om vanavond nog Minerve te bezoeken. Een stadje met een natuurlijke vesting van twee gorges, twee kloven van twee riviertjes die daar samenmonden. 'On dirait le gran canion' verzekerde Aline ons.

Minerve heeft van de natuur gekregen wat in Carcasonne moest gebouwd worden. De stad was oninneembaar. In 1210 hebben de Katharen zich toch moeten overleveren aan Simon de Montfort, die in opdracht van Paus Innocentius III een kruistocht tegen de ketters leidde. Hij sloot Minerve van de buitenwereld af, en bekogelde de stad met catapulten. Die zomer stroomde er geen water door de riviertjes, de droogte dwong de inwoners tot kapitulatie. De Katharen mochten levend hun stad verlaten, als ze hun geloof afzwoeren. Op de bodem van een van de gorges werd een groot vuur gemaakt, en de 140 inwoners sprongen er zelf in, hun geloof behoudend.

Lut heeft me al verwittigd, je mag het stadje niet in met de wagen. Als je gorges hebt, heb je ook kronkelwegjes. De gps leidt ons tot aan de brug, we volgen de wegwijzers tot aan de nieuwe parking. Hiervoor rij je terug van het stadje weg, maar na een haarspeldbocht sta je terug dichtbij. Bovendien heb je daar een prachtig uitzicht.

Op de parking hebben we ons restaurant gereserveerd voor vanavond, Le Chantovent, een bib gourmand.

We denken dat we hier gerust een uurtje of twee kunnen rondwandelen.

Via een nieuw aangelegde weg kom je langs de gorges het stadje binnen.

De restanten van een oude burcht zijn het eerste wat je tegen komt.

een groter panorama na de klik

Een mooie brug over de gorges is de tweede toegangsweg tot Minerve.

'S avonds kom je amper toeristen tegen in zo'n stadje, stukken aangenamer. Bovendien is de temperatuur draaglijker bij het noodzakelijke klimwerk.

We verlaten de vesting via een oude stadspoort en dalen in de gorges af.

Mams op kop.

Van hier beneden krijg je een heel ander perspektief op de brug en de toren.

Iets verderop hebben de mannen een pont naturel gezien, een doorgang die het riviertje door de rots heeft geslepen. Onze drang naar avontuur kunnen we niet bedwingen, de vrouwen blijven op veilige afstand.

Zij die gaan sterven groeten U.

De doorgang is wel 200 m lang. Binnen is het stikdonker. Het wordt stil, enkel de galm van onze voetstappen wordt weerkaatst door de rotswanden. We zijn iets minder stoer dan daarstraks. We weten ook niet wat we tegemoet gaan, wat we onderweg tegen kunnen komen, je ziet geen steek voor je ogen.

Ik zet m'n camera op de hoogste gevoeligheid en probeer wat beelden vast te leggen.

Dit is dan de andere zijde van de rots. Het is hier nog stiller dan aan de andere kant. Velen hebben hier keien op elkaar gestapeld. We plannen ook iets groots, waarom niet een reuze O(+>, tot we ons realisteren dat we ook nog terug moeten, en dat die twee uur ondertussen wel om zijn. Bovendien moeten we nog een hele klim doen naar het restaurant, en krijgen we onder ons voeten van ons vrouwen omdat we ze zo lang in de steek lieten.

Terug dus.

We weten ondertussen dat hier geen vleermuizen zitten, toch niet in het heengaan.

Ietwat bezweet vinden we het restaurant, Chantovent. Mams en zus komen een eind achter ons. Zij waren de weg onder de brug doorgegaan.

We mogen een tafel kiezen op het terras. We passeren een groep Vlamingen aan een grote tafel, en wensen ze smakelijk eten. We krijgen wat verbaasde blikken als antwoord. In het restaurant zijn we duidelijk omringd door Everyday People. De tafel naast ons heeft het ook door, en we lachen begrijpend naar elkaar. Vooral een jonge man, die heel alleen tafelt valt op. Hij wordt speciaal verzorgt door de dienster. Wij hebben een jonge ober.

Wij kiezen voor het menu autour de la truffe, de dames houden het bij herbes aromatiques.

Als amuse een meloensoepje, we kennen het ondertussen.

Een roerei met truffel

Fois gras op drie manieren:

- gebakken op een broodje met truffel en ganzevet

- tussen merenque

- met speculoos! heel apart en heel smaakvol. Het doet aan thuis denken, de geur van Lembeke.

Bij het brengen van het visbestek, kijkt de ober naar mij en zegt: 'pas pour vous'

Blijkbaar zie ik er een vleeseter uit.

Rundsvlees met truffelsaus, puree, courgettes en wortel.

Ik bestelde saignant, mais plustôt bleu que saignant. Esmoreit saignant.

De ober wist beide borden niet echt uit elkaar te houden denk ik, want Esmoreit heeft saignant en ik heb à point. Vandaar mijn plustôt, ik vraag me af wat je moet vragen om bleu te krijgen, cru?

Het vlees en de saus is weliswaar verschrikkelijk lekker.

We krijgen nog kaas mét truffel

En als dessert abrikozenijs met abrikoos en bourbon.

Een lekkere witte minervois vergezelde ons en onze verwende smaakpapillen.

Het beste restaurant van onze reis.

Het is al laat, ondertussen is een iets oudere dame de knappe eenzame jongeling komen vervoegen. Hij werkt hier misschien, laat ik nog uit m'n mond gaan.

In het donker zoeken we onze auto terug.

Op de terugweg zitten twee schaduwen aan beide zijden van de weg. Plots draaien ze hun kop, de ene springt de ravijn in, ik denk aan een haas, om dat terug op te vliegen. De tweede vliegt sierlijk met z'n gespreide vleugels op, net naast ons. Twee uilen. Une buse zou mevr. Marcos ons de volgende ochtend vertellen, want deux hiboux hier, dat heeft ze nog niet gezien. Ze is misschien niet zo laat op pad als ons.